Aan de buitenkant oogt het nog mooi en zelfs imposant. Eenmaal over de drempel ruik je het verval, de vochtige afbladderende muren, lekkend water en zelfs de aankomende herfst door ingegooide ramen. Aan de afmetingen van de vertrekken kun je de functie van destijds nog zien: groepsruimten, slaapzalen, spreekkamers – de isoleercellen die een gevoel van beklemming oproepen.
Menselijk leed en onvermogen
Het idee ontstond om mensen die in dit Groot Lankum hebben gewerkt of zijn opgeleid, te laten rondwalen in het onttakelde gebouw. Wat “ruiken’ ze nog, welke associaties levert de rondgang op, en welke mijmeringen over verdriet en (arbeids)vreugde ? Terug in de tijd, terug naar vroeger toen de bewoners van Groot Lankum heel normaal het straatbeeld van Franeker mee bepaalden.
Bovenstaande confrontatie leverde deze fotoserie op. Sfeer, lichtval, een aangetaste achtergrond, soms heel weinig licht, afdrukken in alleen grijs, zwart, wit en met een grove korrel zijn de ingredienten die de verhalende portretten ondersteunen en versterken. Vroeger even terug in het nu.
Tekst: Fre Bijker